سیده فرنگ فصیحی لنگرودی؛ رضا موسی زاده؛ علیرضا ایرانشاهی
چکیده
کنوانسیون سنگاپور در خصوص میانجیگری معاهده‌ای است چندجانبه که توسط کمیسیون حقوق تجارت بین‌الملل (آنسیترال) ایجاد شده و چارچوب متحدالشکل و کارآمدی را برای اجرای موافقت‌نامه‌های حل‌وفصل اختلافات ناشی از میانجیگری فراهم کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی سازوکار پیش‌بینی‌شده در کنوانسیون سنگاپور به‌منظور شناسایی و اجرای موافقت‌نامه‌های ...
بیشتر
کنوانسیون سنگاپور در خصوص میانجیگری معاهده‌ای است چندجانبه که توسط کمیسیون حقوق تجارت بین‌الملل (آنسیترال) ایجاد شده و چارچوب متحدالشکل و کارآمدی را برای اجرای موافقت‌نامه‌های حل‌وفصل اختلافات ناشی از میانجیگری فراهم کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی سازوکار پیش‌بینی‌شده در کنوانسیون سنگاپور به‌منظور شناسایی و اجرای موافقت‌نامه‌های حاصل از میانجیگری است. در این مقاله به روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه‌ای، با تحلیل و تشریح قلمرو و آیین اجرایی موافقت‌نامه‌های مذکور و نیز شرایط و موانع درخواست اجرا در چارچوب کنوانسیون سنگاپور به این نتیجه دست یافتیم که کنوانسیون سنگاپور و قانون نمونۀ میانجیگری می‌تواند پاسخی به نگرانی عدم ضمانت کافی موافقت‌نامه‌های ناشی از میانجیگری باشد. نخست آنکه دادگاه‌ها موافقت‌نامه‌های حل‌وفصل اختلاف را بدون نیاز به طرح دعوا تحت عنوان نقض قرارداد به رسمیت شناخته و اجرا نمایند و دوم اینکه موافقت‌نامه‌های واجد شرایط بر اساس کنوانسیون، دارای اعتبار امر قضاوت شده تلقی گردند. همچنین در خصوص کشورهایی که همانند ایران دارای قانون میانجیگری نیستند، مناسب است تا کنوانسیون سنگاپور را همراه با قانون نمونه میانجیگری 2018 یا مقررات مشابه آن تصویب کند.
